Tuinspinsels #1

September is de tijd van spinnen in de tuin. Met prachtige webconstructies van soms meer dan een meter overspanning hebben ze de tuin helemaal overgenomen. Glinsterend in de zon of met druppels versierd bewonder ik ze. Sommige hangen zo goed dat je ze met de dag dikker ziet worden, andere hebben minder inzicht gehad en blijven klein. Gelukkig ben ik niet bang voor spinnen. Als mijn dochters gillen vanwege een spin op de badkamer haal ik hem zonder griezelen weg. Ik probeer ze bij te brengen dat spinnen nuttig zijn en dat je ze nooit mag doden. 

Maar nu worden het er wel erg veel. En ik moet toch echt nog wat werken in de tuin. Steeds  loop ik ongemerkt door zo’n web, de draden in het gezicht. Sorry spin, denk ik dan, maar toch ook zoekend naar de spin, die hopelijk niet op mijn haar terecht is gekomen en dan langzaam richting hals loopt. Want daar kriebelt het. Ik check bij dochter. Nee hoor, geen spin op mijn hoofd. Ik werk weer verder en probeer zoveel mogelijk spinnenwebben te sparen maar na vijf botsingen haal ik toch af en toe een web weg uit voorzorg. (schandalig, heeft die spin weer een dag werk aan…)

Toch zijn de webspinnen niet de ergste. Waar ik wel van griezel zijn de grotere huisspinnen die zich achter plankjes of onder kastjes verstoppen en enorm hard kunnen rennen als ze gevonden worden. Meestal de andere kant op maar soms in blinde paniek recht in mijn armen. Nee, niet leuk, roep ik, terwijl ik mezelf uitlach omdat ik in de tropen toch echt grotere heb meegemaakt. ‘Ze zijn bijna tropisch’ overdrijven mijn man en ik tegen elkaar als hij er weer een met glas en papiertje heeft buitengezet. In stilte hopen we dat ze het nooit redden tot in de slaapkamers want dan gaan onze meisjes er zeker niet meer slapen.

Om ze af te leiden van die gedachte vertel ik mijn dochters de grap van Catootje. (Jan Jans en de kinderen) waar mijn broertje en ik altijd ontzettend om moesten lachen: Als Catootje een spin in haar slaapkamer ziet, zegt haar moeder: ‘Laat maar lekker zitten, een avondspin brengt zegen in.’ Catootje vindt dat een mooie gedachte en gaat rustig slapen. De volgende ochtend doet haar moeder het raam open en gooit de spin naar buiten. ‘Wat doe je nu?’ vraagt Catootje. ‘Dat was mijn spin!’
‘Een spin in de morgen brengt kommer en zorgen’, verklaart haar moeder.
‘Ik zweer het je,’ vertelt Catootje later aan Jeroentje, ‘het was dezelfde spin…’