Scharlei in de educatieve tuin Geelkruid

Vorige zomer vertelde een tuinkennis dat ze helemaal blij was met haar Scharlei. Ik dacht dat ik die kende, maar ik bleek me te vergissen. Toen ze me uitlegde hoe groot de Scharlei werd, kon ik hem niet plaatsen. Maar toen ik dit jaar een paar Scharleien tijdens de verborgen tuinendagen tegenkwam, begreep ik haar enthousiasme. Als Salvialiefhebber is dit wel een hele bijzondere! 

Ik kwam de planten tegen bij de educatieve tuin Geelkruid in Ommoord die als buurttuin en schooltuin fungeert. Helaas waren alle stekjes al verkocht maar kreeg ik toch nog een miniplantje mee. Wat een bijzondere tuin! Hieronder de pluktuin met de mooiste papavers.

Terug naar de Salvia sclarea: de geurende muskaatsalie of scharlei. Deze plant is een tweejarige die wel 1 meter hoog kan worden en zich eenvoudig uitzaait. Mijn voornemen is dan ook om er wat stekjes van te gaan halen in augustus, op advies van de medewerker van de tuin. 

De witte vond ik ook heel mooi!

Je kunt Scharlei in juni-juli zaaien. Hij groeit in het eerste jaar een rozet van bladeren en gaat het tweede jaar bloeien. De bloemen en het blad worden gebruikt voor verschillende doeleinden, als smaakmaker in wijnen en bieren, als geneeskrachtig kruid, thee, of door de sla (de bloemen!) 

Hieronder nog een paar beauty's uit de educatieve tuin.

Foto in je tuin

In Rotterdam zie je steeds vaker kunstwerken verschijnen op kale muren of elektriciteits-huisjes. Soms zijn het tekeningen of wandschilderingen om een lelijke plek op te vrolijken, zoals het huisje bij de Mathenesserbrug in Rotterdam west, waar dochter aan meegewerkt heeft. De buurt mocht beslissen welk kunstwerk van de kinderkunstklas Punt 5 de grootste wand mocht sieren. Gelukkig mochten de andere kinderen ook meedoen en werden zeefdrukken op aluminium rondom het huisje bevestigd.

 

Meer informatie: kinderatelier punt 5, Rotterdam

persbericht transformatorhuisje

 

Ook foto’s zijn aantrekkelijk; realistisch, met een twist of juist extreem uitvergroot, zodat je je even afvraagt hoe het in elkaar zit. Voor mij werkt het goed, ik word blij van die prachtige foto’s en kunstwerken die me zomaar worden aangeboden als ik rondfiets. Een wat ouder voorbeeld in Rotterdam, dat veel mensen wel kennen, is het elektriciteitshuisje op de Graaf Florisstraat, waar 4 foto’s van de aangrenzende Heemraadsingel voor een optische illusie zorgen. Vanuit bepaalde standpunten verdwijnt het huisje even. 

 Meer informatie: website Graaf Florisstraat

Een nieuw project dat ik onlangs tegenkwam is het parkje aan de st Mariastraat (Rotterdamse oude westen), een combinatie van een gevelgrote foto en een parkje, in elkaar overlopend door middel van Trompe l’oeil techniek. Het pleintje ervoor oogt veel groter en groener en het grapje met het pad dat doorloopt in de foto zal vast vaak gefotografeerd worden.
Deze foto is onderdeel van een groter project: onder de naam Copy garden worden prachtige foto’s van Rick Messemaker and Monique Benthin geplaatst. 

Informatie Copygarden 

Zou je zoiets niet in je eigen tuin kunnen doen? Vooral schuttingen aan de schaduwzijde met vocht en wind, waar de Clematis of Wingerd maar niet willen groeien, kunnen wel wat groen kunnen gebruiken. Een foto op hout geprint in plaats van Klimop of groene verf lijkt ons een mooie oplossing. Een saaie schuurtje kan opleven met een foto van klimroos, blauwe regen of klaprozenveld. We hebben een print op hout laten maken van onze eigen favoriete foto (combinatie Salvia, Nepeta met Slaapmutsjes) door photogifts.nl en dat ziet er fraai uit. De nieuwe schuurtjes in onze tuin zouden er vrolijk van worden. Tuin de omscholing

www.photogifts.nl/foto-op-hout

 

                                                         

Ons bankje

In de buurttuin staat een bankje. Het bankje stond er al toen er nog geen buurttuin was maar een basketbalveldje, lang voordat ik hier woonde, dus ik weet het alleen van buurtbewoners. Het is een echt gemeentebankje, met een metalen beugel in het midden zodat zwervers er niet op blijven slapen, iets dat in onze volkswijk met 26 nationaliteiten kennelijk vaak gebeurt.

Het bankje is populair, zeker met mooi  weer, maar eigenlijk elke dag dat het niet regent, zitten er mensen, soms een paar, soms wel zeven, hangjongeren, pubermeisjes, Turkse oma’s, vader met kleine kinderen, verliefde paartjes of blowende boys. De meeste bezoekers hebben niet in de gaten dat het bankje deel uitmaakt van een buurttuin omdat het aan de rand staat en vaak vol rommel ligt van de vorige gasten. Een paar stappen verder lopen ze tussen de planten en bloemen die door ons elke maand verzorgd worden, maar meestal komen ze daar niet voor. Voor hun is het bankje een plek waar ze veilig kunnen kletsen, spijbelen, snoepen, blowen of zoenen zonder dat ze gezien worden vanaf de straat. Dat wij, bewoners van de oude school, op ze uitkijken zal niet in ze opkomen, de afstand is groot en de raampjes zijn klein.

De meeste zitters kennen we wel van gezicht, uit de buurt, maar soms zitten er mensen die van ver komen en toevallig langsfietsen. Ze willen even pauze houden, gaan zitten om daarna niet meer terug te komen. Of soms juist wel en dan zien we ze later in de tuin met hun kinderen. Vanuit mijn slaapkamer heb ik zicht op het bankje en bestudeer ik dagelijks de gebruikers, ik kijk of ik ze ken, wat ze doen, tot welke categorie ze horen. Ik zou graag een foto van ze nemen, maar wil ze tegelijkertijd niet storen.

Vandaag kan ik mijn ogen niet afhouden van het jonge stel dat hun lichtgewicht stadsfietsen achter het bankje heeft geparkeerd en roerloos naast elkaar zit. Ze kijken elkaar niet aan, spreken niet maar zitten dicht tegen elkaar aan. Zijn ze boos? Of kijken ze naar iets dat op hun schoot ligt? Waarom zeggen ze niets? Ik voel me een enorme gluurder en loop weg bij het raam, maar moet even later toch weer even kijken of ze er nog zitten. Nog steeds even roerloos, de blik strak naar voor gericht, zij met rode haren, een rokje, niet te kort, zwarte laarzen. In tweede instantie zijn ze niet heel jong, dertigers misschien, hij in okergele broek en vlot jasje. Hij leunt een beetje tegen haar aan. En dan beweegt hij, wrijft met zijn handen over zijn wangen. Het is te ver om zijn tranen te zien maar het gebaar is onmiskenbaar. Ik schiet vol, kan hun verdriet hier voelen. Wat zou er gebeurd zijn? Is er iemand overleden, moesten ze er even uit, op de fiets omdat het zulk lekker weer is? Hebben ze het net uitgemaakt en is dit hun afscheid? Dan legt hij zijn hoofd op haar schouder en pakt haar hand. Zij blijft stil zitten.
Ik wil ze graag een kopje thee gaan brengen, ze even troosten, maar ik doe het niet. Ze zijn zo samen.
Op ons bankje.