Een pergola voor mijn veilchenblau

Heel naïef had ik een kersenboompje en een klimroos samen geplant, drie jaar geleden. Het leek me zo mooi, eerst een kersenbloesem en dan de roos. Ik had alleen niet gerekend op de groeikracht van de roos. De stokjes die ik erbij zette waren al snel te klein en het boogje van wilgentenen zakte ergens in juni al in elkaar. Er moest een pergola komen voor mijn favoriete roos!

Vorig jaar was al een enorme kluwen ontstaan die niet meer te dragen was door takken of boogjes.

Maar ja, een pergola, alleen het woord al... En hoe moest ik dat doen? In onze gezamenlijke tuin is het niet de bedoeling dat we zomaar van alles bouwen, zeker niet aan de voorkant. Omdat dit voorjaar de roos nog eens extra hard begon te groeien zijn we aan de slag gegaan, nou ja, echtgenoot is gaan plannen. Helaas is het een wat duurder project geworden omdat we de stalen buizen per internet besteld hadden bij een firma die ophield te bestaan. En ja, we hadden al betaald... (nooit doen, natuurlijk, eerst checken, dan hadden we al klachten over buiskoppelingwinkel.nl kunnen lezen. De tweede keer bij buiskoppelingshop besteld, dit keer niet via internet maar gewoon zelf afgehaald.)  

Het is een stoere pergola geworden, een contrast met het gebouw zodat het helemaal los komt te staan. De roos opbinden was niet eenvoudig, de takken willen natuurlijk alle kanten op behalve omhoog. Waarschijnlijk moeten we wel wat snoeien in de herfst, maar pas nadat we hebben kunnen genieten van de bloei. 

Ik vind het bijzonder hoe de kleur verandert van diep rozerood naar lilapaars, vaak verschillende kleuren aan een tros. Op internet zie je soms dat de 'Veilchenblau' echt paars blauw is, zoals hieronder op een foto van een Engelse rozenkweker. (David Austin Roses) Bij mij is dat minder, misschien ligt het aan de grond. (of aan de foto)

David Austin Roses

 

Hopelijk groeit de roos volgend jaar weelderig langs de spandraden naar boven en kunnen we bij volle zon onder ons eigen rozenprieel zitten!