Japanse wijnbes

In een van de moeilijkste hoekjes van mijn stadstuintje op postzegelformaat staat tegen de schutting een Japanse wijnbes, ofwel de Rubus phoenicolasius.

Het is een grote stekelige plant die hele lange scheuten maakt. De bloemen en de vruchten komen aan de stengels die in het voorgaande jaar zijn gegroeid. De besjes hebben een beetje de kleur van frambozen en de smaak is friszuur. De vruchten van de Japanse wijnbes zijn niet allemaal tegelijk rijp; dat maakt het een echte snoepplant, iedere keer pluk je een handje. Het grote voordeel is dat de vogels ze bij mij laten hangen, ik hoef dus niet in de weer met netten, stroken zilverpapier of oude cd's om nog wat van de oogst over te houden. Ook zitten ook er geen rupsjes of wormpjes in. (Ik lees op het net dat de oogst bij sommige mensen wel wordt opgegeten door vogels.)

Het meest opvallende aan de Japanse wijnbes zijn de stekels. Zeker met wat tegenlicht zie je een zee aan rode klierharen en stekels. Dit maakt het plukken van de vruchtjes een spannende onderneming, al snel hang je met je kleding of je huid in de struik.

Na de oogst kun je de scheuten die vrucht gedragen hebben bij de grond afknippen. Dat is ook een goed moment om de andere scheuten op te binden en te leiden langs draden of de schutting. Je hebt er met het plukken veel baat bij als de lange scheuten overzichtelijk langs draden zijn gespannen; het is geen pretje om met je handen diep de struik in te gaan. De lange scheuten kun je dan ook wat inkorten.

De plant kan in de zon staan, maar hier staat de Japanse wijnbes in de schaduw en de besjes rijpen prima. Het is heel makkelijk om de plant te stekken. Op deze blog staan prachtige close ups van de vruchtjes en de beste tip om ze eten: met een bolletje ijs!